Saltar ao contido principal

Introdución



Os pronomes son un grupo pechado de morfemas gramaticais que sintacticamente actúan coma un sintagma nominal; morfoloxicamente poden admitir flexión ou non (sendo así palabras variables ou invariables), e semanticamente caracterízanse porque o seu significado é referencial ou relacional (ata que non se asocien a un referente non posúen significado total).
Podemos distinguir varias clases de pronomes: persoais, posesivos, demostrativos, relativos, interrogativos, exclamativos, identificadores, ordinais e cuantificadores.


O pronome persoal, caracterízase por realizar as mesmas función ca un substantivo. No plano léxico a súa principal referencia é a de persoa; no morfolóxico defínese porque nas de 3ª presenta flexión de xénero e número .
Á hora de estudalos podemos facer a distinción segundo a función que desempeñen na oración: pronomes átonos e tónicos. Ademais os pronomes tónicos posúen acento de intensidade.
As formas pronominais tónicas refírense ao nominativo ou ao complemento e actúan como suxeitos e termos de sintagmas preposicionais, e as formas átonas fan referencia ao acusativo ou ao dativo e funcionan como CD e CI.
Ímonos centrar nas formas pronominais átonas de 2ª persoa che e te cuxa diferenza é puramente sintáctica, observándose no caso (acusativo / dativo).


Etiquetas:

Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Acusativo e dativo

Existen formas exclusivas de acusativo (te, o, a, os, as, cos seus alomorfos) e formas exclusivas de dativo ( che, lle, lles) , e outras empréganse tanto no dativo coma no acusativo ( me, nos, vos ). O galego conta con dúas formas pronominais átonas na segunda persoa ( te , CD/ che , CI) e na terceira ( o, lo,no, CD/ lle , CI), distinguíndose da primeira persoa, representada pola forma me para ambas funcións. Na segunda persoa é onde a nosa lingua particularmente dispón dunha forma, che , indicativa do CI. A maioría das linguas non presentan esta diferenciación, sendo o acusativo o que reúne ambas funcións. Así, en castelán temos: No te veo/No te veo el coche , fronte ao galego: Non te vexo/Non che vexo o coche . Ás persoas estranxeiras resúltalles difícil saber cando se emprega o clítico de acusativo te e o de dativo che , por iso hai unha norma pola que se poden guiar: substituír estas formas polos pronomes de 3ª persoa, lle (dativo)  e o (acusativo), o
Publicar un comentario
Ler máis

Serie átona

NÚMERO PERSOA E XÉNERO NON REFLEXIVO REFLEXIVO DATIVO ACUSATIVO SINGULAR 1ª me 2ª che te 3ª Masculino lle o, lo, no se Feminino a, la, na PLURAL 1ª nos 2ª vos 3ª Masculino lles os, los, nos se Feminino as, las, nas
Publicar un comentario
Ler máis

Pautas para o emprego de dativo e acusativo

A liña entre o dativo e o acusativo pode resultar difusa. Hai casos nos que a presenza dun clítico acusativo ou dativo débese a construcións distintas do predicado sen gran diferenza de significado; outras veces a linguaxe semella ter dúas opcións de escolla; outras a selección dun ou outro pode vir acompañado dun cambio de significado. En complexos verbais con dous predicados, dos que o dependente é un infinitivo, o clítico complemento do verbo principal pódese referir, ao mesmo tempo ó suxeito do verbo modal. A escolla do clítico de acustivo ou de dativo depende en parte das características do verbo principal e, en parte, das do predicado dependente. Podo escoitar che esa nova voz antes de saír. Cos verbos de orde e causativo (mandar, deixar, facer...) e cos de percepción (ver, oír , sentir...) prefírese o acusativo se o infinitivo é intransitivo e o dativo se o predicado é transitivo,sobre todo se ten CD expreso. María fíxo a calar, pero logo deixou lle facer unha
Publicar un comentario
Ler máis